Na de koudegolf van laatst, lijkt de natuur genoeg te hebben gehad van de winter. Van mij mag de lente ook wel komen. Het is rustig in Mien Toentje, iedereen is aan het bijkomen van de vorst. Na zo'n vorstperiode wordt het eigenlijk pas duidelijk hoe stil de vogels zijn geweest. Ze verdoen zo min mogelijk energie met het bijhouden van de grenzen van hun territoria door te zingen. Nu de temperaturen zijn gestegen, hoor je ze ineens weer. Het merelmannetje zingt zo tegen zonsondergang zijn lied. Vaak kun je in de verte een ander mannetje horen zingen. Het is niet alleen om duidelijk te maken dat dit zijn gebied is, het schijnt ook zo te zijn dat merelmannetjes elkaar proberen af te troeven met diversiteit van hun zang. Hoe meer (moeilijke) geluiden ze kunnen, hoe meer vrouwtjes straks hun interesse tonen. En aangezien dit merelmannetje opnieuw op zoek moet gaan naar een vrouwtje, doet hij extra zijn best. Als ik naar huis fiets schemert het tegenwoordig, en hoor ik overal merelmannetjes. Maar die van mij is vrij goed!
Zet het geluid wat harder, en oordeel zelf:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten